پیشگفتار (1)

همیشه «نوشتن»، از «گفتن» سخت‌تر بوده است و این سختی، زمانی بیشتر احساس می­شود كه برای نخستین بار قلم به دست گرفته و بخواهیم داستانی بنویسیم یا نامه و گزارش مُهمّی را آمـاده كنیم. در دوران سوادآموزی، از آغاز تا پایان دانش­اندوزی رسمی، کمتر پیش می­آید که «خوب و پاكیزه نوشتن» را با روشی مناسب و الگویی شایسته بیاموزیم. البتّه فلسفه‌ی وجود درس «انشاء» در دوران آغازین مدرسه، به روشنی اهمیت «نگارش مناسب» را می‌رساند امّا همه می‌دانیم كه همواره، «انشای» بهتر را برای كسب نُمره‌ی بیشتر به بزرگ‌تر خود می­سپُردیم و آنهـا نیز دل­سوزانه كـاری می­كردند كـارستان!. و گـاهی این دل­سوزی­ها تـا جایی پیش رفته است که حتّی پس از استخدام و بالارفتن از پلّه‌های سازمان و پیشرفت­های شغلی، هنوز هم در نوشتن «یك گزارش روان و خواندنی»، «یک نامه یا درخواست مؤثّر اداری»، «ارائه­ی پیشنهادی سازنده» یا «آماده­سازی جُزوه‌های آموزشی» توانمند نیستیم و در بیشتر موارد، با الگُوبرداری از نمونه‌های آماده­ی پیش‌رو، كارهای خود را سامان ‌می­دهیم.

اگر نگاهی کارشناسی و علمی به مکـاتبات و گزارش­هـای اداری و سازمانی داشته باشیم درمی­یابیم که كارمندان و حتّی بسیاری از كارشناسان شاغل در سازمان‌ها، «هُـنر نویسندگی» یا «شیوه‌ی نگارش خوب» را كمتر مورد توجُّه قرار می­دهند. گروه بسیاری از کارمندان و حتی فـارغ‌التّحصیلان دانشگاهی هستند كه در زمینه­ی «روان‌نویسی زبان فارسی»، مهارت چندانی ندارند. باید دانست كه «نگارش خوب» و «بیان روان و تأثیرگذار»، فقط ویژه‌ی افراد «خوش‌ذوق» و یا درس‌خوانده‌های رشته‌ی «زبان و ادبیات فارسی» نیست و همه‌ می‌توانند با «پیروی از الگُوهایی منـاسب» و «خواندن» و «نوشتن» هدفمند، با این «هُنـر» کارساز، آشنایی پیدا کنند.